CGRP w migrenie
Peptyd związany z genem kalcytoniny (calcitonin gene related peptide CGRP) jest neuropeptydem składającym się z 37 aminokwasów. Zgodnie z obowiązującą wiedzą CGRP odgrywa istotną rolę w patofizjologii migreny.
Mogą wskazywać na to następujące przesłanki:
1. stężenie CGRP zwiększa się podczas napadów bólu głowy
2. dożylne podanie CGRP wywołuje objawy migrenopodobne u chorych na migrenę, ale nie u zdrowych osób
3. podanie tryptanów prowadzi do obniżenia podwyższonego stężenia CGRP wraz z ustąpieniem zarówno objawów bólowych jak i towarzyszących. CGRP stał się celem terapeutycznym.
Przeciwciała monklonalne
W leczeniu profilaktycznym migreny opracowano nową grupę leków – przeciwciała monoklonalne przeciw CGRP (CGRP-Abs). Stosowane są u dorosłych chorych z potwierdzonym rozpoznaniem migreny epizodycznej lub przewlekłej w celu zmniejszenia częstości, nasilenia, czasu trwania napadów, poprawy odpowiedzi na leczenie doraźne oraz w konsekwencji jakości życia chorych.
Co warto wiedzieć o przeciwciałach monoklonalnych (i czym różnią się od doustnie stosowanych leków)?
1. Z uwagi na wielkość cząsteczki i stosunkowo niską przenikalność przez błony oraz niską trwałość cząsteczki w przewodzie pokarmowym podawane są pozajelitowo (iniekcje podskórne lub dożylne).
2. Czas ich półtrwania jest stosunkowo długi i podawane są co miesiąc. W przypadku leków doustnych konieczne jest podawanie leków codziennie.
3. W badaniach klinicznych istotnie zmniejszały się ilości dni z migreną w porównaniu z placebo. U niektórych chorych osiągano nawet wolność od napadów!
4. W porównaniu z innymi lekami przeciwciała monoklonalne działają szybciej. Korzyści z ich stosowania obserwowano w pierwszych dwóch miesiącach od rozpoczęcia terapii. Dla porównania skuteczność leków doustnych oceniana jest po 3 miesiącach.
5. Przeciwciała monoklonalne mają korzystny profil działań niepożądanych. Najczęściej występującymi objawami niepożądanymi były: infekcje układu oddechowego, bóle grzbietu oraz objawy paragrypowe.
6. U chorych leczonych przeciwciałami monoklonalnymi nie obserwowano toksycznego wpływu na wątrobę oraz negatywnego wpływu na parametry hemodynamiczne oraz wyniki badań laboratoryjnych.
7. Odsetek chorych leczonych przeciwciałami monoklonalnymi, którzy przerywali leczenie z powodu objawów ubocznych był niski.
8. Ograniczeniem stosowania przeciwciał monoklonalnych może być stosunkowo wysoki koszt terapii.
